ऐकावा विठ्ठल, बोलावा विठ्ठल, पाहावा विठ्ठल

सकाळचे ८:४१ वाजले आहेत. परवाच्या प्रोजेक्ट चे काम अजून राहिले आहे. काल संध्याकाळी ४ पासून लायब्ररी मध्ये बटणे दाबणे चालूच आहे. असो, माझे तांत्रिक पारायण कुठे ऐकवतो आहे आहे मी, आता शीर्षकाकडे विषय घेऊन जाऊ. आज दुपारी माझ्या एका हरिपाठकार मैत्रिणीबरोबर ‘भक्ती’ या विषयावर काही क्षणांसाठी संवाद झाला. त्यावरून वाटले अजून या विषयावर चिंतन करावे. अनेक दिवस झाले लिहिले नाही ती पण इच्छा मोकळी करून घेईन आता. असो,

जेव्हा आपण एखादा अभंग, भक्तीगीत ऐकतो तेव्हा असे काही क्षण येतात कि स्वतः ला विसरायला होते. तंद्री लागते. अनेक लोकांचा अभिप्राय येतो कि साक्षात विठ्ठल दिसला. तर काहींना विठ्ठलरूपी समोरचा कलाकार बोलत असल्याचाही भास होत असेल. फक्त गाणेच कशाला तर एखादे विठ्ठलाचे चित्र बघून पण हातांचा आपोआप नमस्कार होतो. तर हे सर्व काय आहे? सर्व प्रथम आपल्याला जो अनुभव येतो याला आपल्या मधील क्षमता ही जबाबदार असते. समोरचा कितीही विठ्ठल गात असेल, दाखवत असेल परंतु तो बघायला एक दृष्टी लागते. तर भक्ती ही दोन्ही बाजुंनी असते हे माझे स्पष्ट मत आहे! ईश्वराची तर आपल्यावर नेहमी भक्ती असतेच फक्त ते बघण्याची नजर लागते. समाजसेवा, कलोपासना, ध्यान धारणा, अश्या अनेक मार्गांनी भक्ती अनुभवता येते. यातील एक सोपा मार्ग म्हणजे कला. आज गायन कलेविषयी बोलेन. शास्त्रीय संगीत, भक्ती संगीत हे आपल्याला भक्ती अनुभवण्यासाठीची नजर देण्याचे काम करते. ब्रम्हानंदी टाळी म्हणजे तरी काय? तर आपण सुख-दुःख, प्रेम-मत्सर, राग-लोभ, आशा-निराशा या सर्व भावनांच्या पलीकडे जातो आणि या नश्वर शरीरात असतानाच ईश्वर वलयाला स्पर्श करून येतो. त्याचप्रमाणे समोरचा कलाकार हा किती तळमळीने व प्रामाणिकपणे आपली कला मांडतो आहे यावर देखील अनुभवाची तीव्रता अवलंबून असते.

शेवटी याची देही, याची डोळा प्रत्यक्षरूपी विठ्ठलाचे दर्शन होईल का नाही माहित नाही. परंतु कलेरूपी विठ्ठलाची अनुभूती हि स्वतः ला व इतरांना सदैव देत राहणे हीच सर्वात मोठी भक्ती मी समजतो.